Loslaten
Weg is weg!
Ik hoor het mezelf regelmatig zeggen en een zucht van verlichting volgt.
Loslaten geeft lucht, geeft ruimte.
Vooraf heb ik talloze gesprekken in mezelf: Wil ik dit echt loslaten? Kan ik er iemand blij mee maken? Is het nog verkoopbaar? Al deze gedachten vliegen door mijn hoofd.
Ja, ik ben bezig om mijn huis leeg te maken. Ja, echt leeg. Ik mag twee koffers van elk zo’n 23 kilo vullen en dat is het.
Hoe makkelijk kan het zijn: koffer vullen, deksel dicht en de rest mag weg. Meer heb ik niet nodig, het mag weg. Weg uit mijn omgeving, uit mijn handen, uit mijn gedachten.
Spullen houden je vast. Hoe vaak ben ik niet verbaasd geweest wat ik nog vond in een kast.
Van die stevige enveloppen met zo’n dikke kartonnen kant. Sjouw ik al met me mee vanaf 1996: van Spakenburg naar Kampen, via Best naar Eindhoven. En dus nooit gebruikt.
Niet alleen ik houd de spullen vast. Ook houden spullen mij vast. Ik moet er iets mee doen, verplaatsen, bekijken, opruimen, schoonmaken, sorteren, gebruiken, repareren. Nu ik zo aan het opruimen en loslaten ben, voel ik wat spullen met mij doen.
Het is niet altijd een makkelijk proces: loslaten.
Alles heeft een betekenis of een herinnering. Hoe wil ik deze vasthouden? Moet ik het nog vasthouden in de vorm die ik nu in mijn handen heb. Of kan het op een andere manier.
Ik heb ontdekt dat wat waardevol is, in mij is. In mijn herinneringen, gedachten, een lied, een tekst, een gevoel. Dat kan niemand mij afpakken en heb ik altijd bij mij.
Nu ik er zo doorheen ga, voel ik me vrijer en ervaar ik ruimte. En het gekke is: ik mis nog helemaal niets.
Ondertussen is mijn huis leeg. Het is sneller gegaan dan ik gedacht heb en ook makkelijker. Dat verrast mij!
Laat het los en ik mag gaan!