Soms valt het niet echt mee...
Over leven in een andere cultuur. Soms is het overleven. Ik merk dat het voor mij heel belangrijk is om te weten, mijzelf te herinneren waarom ik hier ben. Als ik dat kwijtraak, kan het heel lastig worden om hier te blijven wonen en werken.
Payday!
Ja, zo noemde ik vorige week zondag de dag: Payday... Om 4 uur zouden we elkaar ontmoeten op de vaste plek: Op een grasveldje te midden van de houten huisjes met uitzicht op Lake Victoria. Een prachtig uitzicht. Maar wat is het uitzicht van de mensen hier in deze buurt moeilijk, zwaar.
Niet op gerekend...
Ehmja... Donkere ogen kijken rond. Ik voel het... hier is iets mis. Ik zie het ook: Veel mensen zijn er rond de kerk. Een registratietafel buiten, spandoeken. Dat is er niet als ik @YourBEST kom geven.
Couple Cards
Glimlachend kijk ik ze na…
Een echtpaar hand in hand. Dit paar houdt een set couple cards vast. Een beeld dat je niet ziet in Uganda. Je toont in publiek geen affectie.. Ze kijken elkaar aan, lachen en komen dichter bij elkaar.
Muzee
Vorige week dinsdag kreeg ik een foto toegestuurd van Muzee (oude man). Al vijf dagen geen eten in huis. Vel over been. Ik ken hem sinds de lockdown. Hij heeft toen wekenlang een voedselpakket gekregen. Het was ingewikkeld om bij elkaar te kunnen komen.
‘Twee doosjes en een startend huwelijk..‘
‘Twee doosjes en een startend huwelijk..‘ Wat heeft dat met elkaar te maken. Ik hoor je denken. Ik vind het erg fijn om couples de pre-marriage course aan te bieden. Samen een video bekijken. Tussendoor heeft het couple tijd om over vragen na te denken en te praten. Ik zorg voor iets lekkers.
Ik heb mijn giraffenhart meegenomen...
‘Ik heb mijn giraffenhart meegenomen...‘ Ik kijk opzij, naast mij in de auto zit een trotse, lange Ugandees met grote handen en een markant gezicht. Ietwat verlegen kijkt hij me aan. ‘Zijn giraffenhart meegenomen?!’ Ik val even stil en maak een paar stuurbewegingen om de kuilen te vermijden...
Ik heb een baan!
‘Ik heb een baan!’ Dat is het eerste dat ik hoor na de gebruikelijke begroetingen. Een baan?! De lijn kraakt en piept. We vallen elkaar in de rede. Ik vraag hem het hele verhaal te vertellen en daarna zal ik reageren.
Grote wasjes, kleine wasjes, doe ze in de wasma...
Sinds ik in Uganda woon, ruim 4,5 jaar,doe ik de was met de hand en koud water, Omo of een variant ervan en een stuk zeep. Vaak heb ik gekeken bij Ugandezen die de was deden. Als ik mezelf observeer zie ik dat ik dezelfde handbewegingen maak. Goed gekopieerd!
"Spelen" bij Wilma
‘Ha, kom je gezellig bij mij spelen?’ Twee donkere ogen kijken me aan... Moeder vult aan:’Ja, hij heeft er veel zin in...’
Nog een stapje verder...
om deel te zijn van het Ugandese leven, de cultuur, de ongeschreven en onuitgesproken regels en gewoonten.
Waar gaat het heen?!
Als je mij een beetje volgt dan weet je dat ik superenthousiast ben over de Friendship Cards (en de andere cards uit deze serie: Couple Cards, On our Journey).
Mijn vriendinnetje
Ondertussen kom ik al vier jaar in Serere. Vanaf het begin komt het buurmeisje, Rose, regelmatig even buurten. Het begint met op een afstandje staan, naar me kijken, voorzichtig lachen. Daarna is het ijs gebroken en komt ze dichterbij.
Etnisch profileren
Deze dagen staat Jinja in het teken van een enorm groot crusade. Een grote evangelisatiecampagne. Op een veld met enorme boxen. Duizenden mensen komen bij elkaar om te zingen en Gods Woord te horen. Wonderen gebeuren er. Heel bijzonder.
Schilderstape of ductape?
Wat zal ik erop plakken? Het beste is een zwaluwstaartje van een pleister. Maar mijn pleisters liggen in de slaapkamer waar ik logeer...
Dichterbij komen
Hij heeft me al een paar keer geholpen, Ralph, toen ik in Serere was. Ver van de bewoonde wereld en de garage. Hij heeft een band verwisseld. Geholpen toen de accu van de auto niet meer werkte.
En dan ben je drie kilo lichter...
Terug in Uganda. Fijn om hier weer te zijn. Maar ook weer wennen. In mijn nieuwe huis dat nog niet als thuis voelde. Naast de twee koffers stonden er ook nog dozen te wachten om uitgepakt te worden...
Dat papiertje...
Het was een intensieve tijd: wetend dat ik mijn vertrouwde plekje in Wairaka na bijna 4 jaarmoest gaan verlaten. En dan ook nog mijn huisje leegruimen of verhuizen voordat ik in december naar Nederland zou gaan.
Vakantie in Nederland?!
Daar zit ik dan, vijf en een halve week, in Nederland. Nu in een tiny house in Friesland. Tijd om uit te rusten, te reflecteren. ‘Lekker vakantie?’ hoorde ik de afgelopen weken vaak. Vakantie?! Zo voelt het niet...
De voorbereidingen...
Relaties, trouwen gaat hier in Uganda heel anders dan in Nederland. In deze periode maak ik er eentje van dichtbij mee. Dat is bijzonder en een voorrecht.
Ja, komt u maar, mevrouw...
Ja, komt u maar, mevrouw, naar de commandant.’ Ik blaas in mijn mondkapje, houd mijn zonnebril op mijn neus. Ik lijk zo wel een crimineel. Ik kijk naar mijn bijrijder... ‘Sorry, ik moet gaan.’
Openluchtmuseum
9 weken heb ik me vermaakt op de compound. Een makkelijke zin om te typen, maar wat heb ik er last van. Meer dan de lockdown van vorig jaar.
Een foto met een grappig verhaal... voor mij toch niet.
Sinds twee weken hebben we een apenfamilie op de compound. Hun vorige woonplek is gekapt, dus op zoek naar een andere plek met bomen. En zo zijn ze hier terecht gekomen.
De prik en opnieuw een lockdown
Vorige week ging het gebeuren: DE prik. Om 10 uur die ochtend zou een medische team naar ons toekomen om ons twintigen te vaccineren. Ik was die ochtend toch thuis en die middagafspraak kon ik flexibel mee omgaan.
Mijn blauwe schoenen
Daar ging ik met een half lege tank en mijn mooie blauwe schoenen op naar een dorpje ‘niet zo ver van Jinja.’ Deze man (en zijn vrouw) die ik thuis ging opzoeken, ontmoette ik in Jinja. ‘Nee, het is niet zo ver. Kom een keer langs.’ Via de telefoon bleef hij regelmatig vragen wanneer ik kwam. Denk maar niet dat na afwimpelen geen uitnodiging kwam.
Huilen met de mensen die verdriet hebben...
Deze morgen in Serere district naar een nieuwe community. Tijdens mijn vorige bezoek kwam een man, vader Bart, op de fiets naar Osamito, waar ik verblijf. ‘Je bent wel altijd hier, maar wij hebben je ook nodig. Wanneer kom je bij ons langs?’
Communiceren met je rugzak
Daar staan ze, met de rug naar elkaar toe, de rugzakken raken elkaar. De rugzakken zitten vol verwachtingen, ervaringen, pijn. Het is een erg jong stel. Ze zijn nu een stel omdat ze in juni hun eerste kindje verwachten.
Eieren
Drie weken geleden was ik voor het eerst sinds in een jaar op weg naar Serere. Als ik daar heen ga, deep in the village, weet ik nu uit ervaring dat de eieren niet altijd beschikbaar zijn.
Beledigend?
Vorige week heb ik hier de GLS georganiseerd. Een leiderschapsconferentie. Online vanuit Nederland! Corona heeft zo z’n voordelen. Vrienden van hier die anders niet de gelegenheid hebben om deze informatie te horen konden nu met mij meedoen.
De machines staan te stampen...
Ik hoor ze... in mijn hoofd. Zo stel ik het me tenminste voor. De machines staan in Kampala en ik ben zo’n 80 km verderop. Het signaal ‘GO’ is gegeven.
Ventiel(akke)fietje
Na weer een paar dagen in zelfquarantaine gezeten te hebben, vanwege de verkiezingen, ging ik er weer op uit. Vlakbij een counseling. Ik ga met de auto omdat ik teveel bij me heb om te gaan wandelen.
En ‘pats’
Daar zit ik weer in het donker. De stroom valt uit. Dat is niet iets nieuws. Helemaal niet in december (en januari). Al drie jaar op rij kan ik ervan op aan dat ik vele momenten geen stroom zal hebben. Het went. En soms zucht ik er eens diep van.
Na de ongemakkelijke boodschap
‘Wilma, onze afspraak van dinsdag niet afzeggen hoor!’ Met verwondering lees ik dit appje. Met jou heb ik nog nooit een afspraak afgezegd. De Nederlandse stiptheid, aangevuld met mijn gedisciplineerde karakter... maakt dat ik meestal te vroeg voor een afspraak ben.
Zo gaat dat nu eenmaal...
Ik stap toch achterop een boda om een huisbezoek te brengen in het naburige dorp. Vorige week een meeting met het hele gezin en familievriend gehad omdat er wat problemen zijn met de 12-jarige zoon.
'Ik heb je nodig'
IK heb je nodig...’ Het is stil na deze woorden. Heel stil. Het galmt na in mijn oren: ’IK heb JOU nodig.’ Een tienjarige jongen spreekt het uit tegen zijn twintig jarige zus.
Handel’s ‘Comfort ye my people’
Terwijl Handel’s ‘Comfort ye my people’ in mijn oren klinkt voel ik de tranen prikken.. Nee! Ik wil nu niet huilen terwijl ik op een afstandje van mijn huis onder de mango boom zit.
Mijn reis om een werkvergunning te verkrijgen.
Een deel van de reis zal ik met jullie delen. Anders wordt het een heel lang verhaal en ik wil niet degene zijn om je te ontmoedigen om naar het buitenland te gaan.
Ontberingen of uitdagingen om flexibel te zijn...
Al een paar weken hebben we twee dagen geen stroom. Op dinsdag en donderdag. Officieel van 8 uur ’s morgens tot 5 uur ’s middags. Geplande uitval.
'En je auto is... heel vies.'
Ja, Steve je hebt gelijk. Mijn auto is heel vies. Je weet dat ik er niet zoveel om geef. Ik vind het verloren tijd en verspild water om je auto te vaak te wassen...
Het is niet voor niets geweest...
14 augustus schreef ik deze blog: Geen gemakkelijke boodschap. Ik eindigde met: ‘Wie weet wat voor moois hieruit gaat komen.’
Geen gemakkelijke boodschap...
Deze keer bezocht ik opnieuw het dorpje Kivuvu. Loopafstand van mijn huis. De afgelopen maanden hebben we daar oudere mensen en tienermoeders geholpen met voedselpakketten.
Corona Coupe
Eindelijk mag ik weer naar de kapper. Januari was de laatste keer en voordat ik een nieuwe afspraak kon maken was de quarantaine daar. 65 dagen zat ik op de compound.
Inventief Uganda
Nee! De deur van de oven gaat niet meer dicht. Het is uit het lood. Mijn oven kan ik nu niet meer gebruiken. Wat nu? Een vriend hoort het. ‘Mag ik ernaar kijken?’
Money management
Meer dan 80 dagen zit ik in lockdown. Ik kan niet doen wat ik gewoon ben om te doen of graag zou willen doen. Ik heb mijn dagen en weken anders moeten indelen.
Wanneer helpen pijn doet...
Heb ik daar al niet eerder over geschreven? Als dat zo is, dan nog maar een keer. De lockdown is hier voor mij al zo’n 76 dagen. Veel mensen om mij heen werken iedere dag voor hun dagelijks levensonderhoud.
Mijn zintuigen moeten tot rust komen...
Na 65 dagen in quarantaine op mijn rustige, groene compound mocht ik gisteren voor het eerst in mijn auto de weg op. Wat heerlijk om te ervaren dat mijn 30-jaar oude auto in 1x start...
Wat poppetjes doen...
‘Ik zie dat je je poppetje (jezelf), in de ruimte tussen je vader en moeder zet..’ Hij knikt, kijkt van zijn vader naar zijn moeder. Dan naar het poppetje op tafel. ‘Is het oke voor jou om daar te zijn?’ Hij schudt zijn hoofd, verlegen, kijkt naar beneden. ‘Nee’ klinkt het. ...
Hier zit ik dan... vijfde week
In quarantaine. Het ziet er wel wat anders uit dan in Nederland. Daar is nog bewegingsvrijheid, het is gebonden aan regels maar toch. Ik zit hier op de compound. Ik kom de gate niet uit.
De komende 32 dagen...
Al drie keer heb ik deze week mijn eerste verhaaltje voor mijn nieuwsbrief herschreven. Ja, sinds vanacht is corona ook in Uganda aangekomen. En de ontwikkelingen gaan dan snel.
29 jaar en in een paar maanden oma worden...
Ja, je leest het goed. Geen typefout. Echt negenentwintig jaar. De afgelopen week was ik in Serere. Weer terug op de bekende plek. Ik miste mijn buurvrouw. Zij kookte de laatste keren voor ons...
Voetbal
Jaaaa! Goalllll!! Ik word fanatiek van het aan de zijlijn staan als fan van Good News. Sinds januari volg ik bijna elke wedstrijd.
Kapot
Het lijkt wel alsof alles hier kapot is, kapot gaat, kapot moet. Het met, Ugandese handen, de was doen, geeft in korte tijd gaten in mijn handdoeken en kleren. Kun je voorstellen: mijn Walra handdoeken.
Bandje wisselen
Zondagmorgen: Guard: ‘Goedemorgen Wilma, how are you?’ Ik: ‘Goedemorgen, met mij gaat het goed.” Guard: ‘Een autoband is leeg/lek.’ GOEDEMORGEN!
Parkeren
Sta ik daar mijn autosleutel in de groene Prado te frommelen. Het lukt niet. ‘Pfft.. 30 jaar oude auto's,’ schiet het door mij heen. 'Nee, ik betaal echt niet die parkeerticket. Kijk maar, ik heb al betaald.’
Geweld en liefde
Na een lange dag reizen naar Serere, een fijn weerzien met onze vrienden daar, zitten Abel en ik met twee anderen op het stoepje voor mijn kamer. In het pikkedonker. De sterren geven licht.
Daaaag 201... eh... Samsom...
Maandag kreeg ik het vreselijke bericht te horen dat de oudste zoon van Jonathan en Monica was overleden. Ik kon het niet geloven...
Gelukkig met kerst geen vlees gekocht
Ik heb geobserveerd dat als ik vlees koop en in de koelkast heb liggen de stroom er voor uren, dagdelen en soms dagen af is. Daardoor heb ik besloten geen vlees meer te kopen.
Ik voel me totaal niet oké...
Zo ongelooflijk moe, geen eetlust, de tranen springen maar zo in mijn ogen. Vandaag bracht ik een bezoekje aan de nicht van Elisja. die ik in Wairaka ontmoette. ‘Mijn nicht werkt met tienermoeders, zou jij een keertje daar willen komen om ze te bemoedigen?’
Sinterklaas in Jinja
Wetend dat jullie nu het heerlijke avondje vieren, schrijf ik deze blog. Dit jaar was de primeur: sinterklaas in Jinja!
Bruine sneeuw...
Oh nee! Ik voel de achterkant van mijn auto wegglijden. In een paar seconden sta ik overdwars op het weggetje. Als ik gas geef voel ik de auto verder glijden. Geen grip! Waar ben ik in beland?
Is werken en wonen in Uganda leuk?
Ja, ja! En nee. Ik heb geleerd om met twee woorden te spreken. Uganda is mooi, het groen, de roodbruine grond. Alle dagen zon. Vriendelijke mensen.
Pechgeval
Monteur komt met wat gereedschap in zijn handen aan op boda (zo’n brommertje). Geen Anwb hier in Uganda. Ben blij dat ik in Jinja ben. Daar is de automonteur te vinden.
Na drie maanden terug in de sloppenwijk.
Oh, nee, zal onze afspraak doorgaan vanmiddag? Het begint te regenen. Waar geen asfalt of stenen liggen verandert de omgeving in modder. En je hebt verschillende soorten modder...
Weer zo’n zieke mug op bezoek gehad...
En dan heb je voor de tweede keer in twee weken malaria. Dat is geen grapje. Ik begin de signalen al te herkennen. Me niet zo lekker voelen...
In de discobus
De eerste keer Nairobi (hoofdstad van Kenia). Overweldigend. Aankomen in het donker. Gebouwen met 25 verdiepingen, lichtjes, vrouwen in strakke broeken en korte rokjes, winkels zoals in het westen...
Bezoek aan Orisai
In mei hebben we, Abel en ik, een kort kennismakingsbezoek gebracht aan organisatie Creed in Orisai. Na dat bezoek voelden we beiden dat we hier terug wilden komen om les te gaan geven.
Randje sloppenwijk 3
Het is vrijdagmiddag. Een maand geleden is het alweer dat ik de vrouwengroep van Jinja Wax bezocht. Voor vandaag heb ik niets voorbereid. Nou ja, ik heb het e.e.a. aan materiaal in mijn tas gestopt. Je weet maar nooit.
Randje sloppenwijk 2
‘Can you bring me to Wax?’ vraag ik aan de bodaboda chauffeur. ‘Wax?!’ ‘Yes, down there’, wijs ik met een handbeweging. Hij kijkt me nog eens aan. Ja, dat is mogelijk. Wax is een wijk in Jinja. Een wijk met twee gezichten.
Randje sloppenwijk 1
Daar zit ik dan. De geur van afval vult mijn neus. Daar zit ik. In de schaduw van een joekel van een boom. Daar zit ik dan aan de rand van de sloppenwijk.
Een dagje op de boerderij bij Eline
Eindelijk is het dan zover. We kennen elkaar al een poosje maar ik was nog nooit bij haar geweest (en zij nog niet bij mij).
Rillend van de warmte (en de kou)
Daar zit ik dan. Thuis, met mijn tassen om mij heen, een lege keuken. Geen trip naar Budada. Met zo’n vervelend infuusding in mijn linkerhand. Malaria.
Ga heen en wordt warm...
Een uitspraak die ik wel eens hoorde. Komt het uit de Bijbel? Ga heen... Soms zou ik dat wel willen zeggen. Vaak heeft het de intonatie, bedoeling van ‘Ga toch weg, ik wil je niet hier hebben.’
Slachtoffer gezocht
Terug van mijn bezoek aan Nederland ben ik weer thuis in Uganda. Ja, zo ervaar ik het. Tegelijkertijd is het flink schakelen. Ik weet hoe het leven in Nederland is. De gesprekken, de zorgen. Van een ander kaliber dan in Uganda.
Nederlandse tijd
Bijna zitten mijn 4 ½ week in Nederland erop. Vrijdag stap ik weer in het vliegtuig. Met twee volle koffers, mijn hart vol van warmte van alle ontmoetingen. Terug naar... huis.
Nog 7 nachtjes slapen
En dan mag ik in het vliegtuig stappen om naar Nederland te gaan. Het is bijna zover. Ben ik er klaar voor? Ik weet het niet. Ik weet dat ik ga.
Was en warmte
De zomer is toch wel best warm. Al een paar weken is de temperatuur boven de 30 graden. De hele dag zon. ’s Nachts daalt de temperatuur tot zo’n 20. Elke dag zomer hier.
Ziekjes
Tja, en dan ben ik ineens niet lekker. Zodra ik wat eet heb ik buikkrampen en moet ik rennen naar de wc. En dan moet je weten dat mijn toilet 80 meter van mijn huis is. Ach, het kan gebeuren: bananen, cola, rijst, proberen veel te drinken.
Storm
Zo, zit ik hier... Afgelopen nacht een storm gehad. Ja, echt hier in Uganda. Veel wind, harde wind. En uren regen, niet een beetje maar het hoosde.
Hiep hiep hoera!
'The coffee is ready.’ Dat was de eerste verrassing op mijn verjaardag. Op de veranda van ons onze banda staat de echte Sipi coffee klaar.
To the West...
De afgelopen dagen was ik in het westen van Uganda om les te geven. Bijna 10 uur rijden in de auto om zo het dorp van Abel te bereiken. We passeerden de evenaar. Daar hebben we even gestopt om de toeristische foto te laten maken.
Familieslippers
Zeer hartelijk en gastvrij word ik welkom geheten en rondgeleid in dit huis. Deze week zal dit mijn plekje zijn in Kenia.
Alles komt goed...
Zo, de komende uren kan ik niets meer doen. Zittend in een Ugandese touringcar. Best een comfortable manier van reizen. Goede stoelen. Een eigen stoel die ik met niemand hoef te delen.
Pre-visit, gomezi en meer...
Een speciale vraag van een speciale vriend: ‘Wilma, ik zou het fijn vinden als je aanwezig bent bij mijn pre-visit. Pre-visit?! Help me.
Vredestichter...
‘Ik hoop dat jij mij kan helpen...’ Twee donkere ogen van een 19-jarige Keniaan kijken mij aan, vol hoop. Ik ben even stil. Ik heb even tijd nodig om te verwerken wat ik heb gehoord.
Because of Christmas...
In deze dagen schieten de prijzen omhoog omdat het kerst is. Het is druk in Jinja omdat het kerst is. De mensen hier gaan terug naar hun families ‘deep in the village’, naar de dorpen, omdat het kerst is.
Sorry, opnieuw Serere...
Ik had gezegd dat de vorige blog de laatste zou zijn over Serere. Niet wetend dat ik binnen vier weken weer op weg zou gaan naar Serere. Er kwamen signalen dat het nodig was.
Dat heb ik weer...
Het is zo makkelijk om hier in contact te komen met mensen om je heen. Niet te vergelijken met Nederland. Ik geniet ervan.
We zitten er klaar voor!
Ik kijk de kerk in Opunoi, Serere disctrict, rond waar we bij elkaar zijn. Het voelt al bekend om deze mensen te zien. Sommigen zie ik voor de tweede keer, anderen voor de derde keer.
Daar waar geen weg is...
daar maken we een weg met ons busje. Een weg waardoor we onze gastlocatie voor deze week in Serere kunnen bereiken.
Ik ben boos!
Verdraaid nog aan toe. Ben ik vijf dagen van huis. Heb ik mijn keuken netjes en schoon achter gelaten. Het is een bende. Mijn zeep is weer verdwenen en nu ook mijn afwassponsje. Ik heb het nog niet terug gevonden.
We spelen alleen maar...
We spelen alleen maar... tijdverdrijf... Ja, dat dacht ik echt. Wat doe ik hier... Beetje UNO spelen met de kinderen in hun vakantie. Is dat waarvoor ik hier ben?
Zelfs het gras lijdt onder geweld in families
Geweld Het is een dagelijkse realiteit in Uganda. Ik zie het gebeuren, ik hoor de klappen. Ik luister naar schokkende verhalen. Wat heeft dit land genezing nodig, in de families, in de scholen. Waar moet ik beginnen?
Een les in vertrouwen
Spannend, heel spannend was het de laatste week. Stress. Verschillende gedachten, mogelijkheden en oplossingen schoten door mijn hoofd. Van hoop naar wanhoop. Van doorzetten naar dan toch maar opgeven?
Dus.. ik moet onder ogen zien?
Ze kijkt me aan, draait haar hoofd weg en kijkt voor zich uit.
Zenuwachtig friemelend...
Zenuwachtig friemelend aan zijn boord en keel, staat een man op. Hij schraapt zijn keel begint te praten.
Met mijn handen in de stront...
... tussen bladeren, takken, gras en ja, koeienpoep. Een grote hoop mag omgekeerd worden. Gereedschap is niet voor handen voor iedereen. Dus gebruik ik mijn twee handen.
Ik heb een week niet in de spiegel gekeken...
Hoe mijn haar zit? Geen idee.. En het maakt me ook niet zo uit. Ik kam ’s morgens mijn haar. Als ik even later op de bodaboda stap, waait mijn haar weer in de war. Ik ga me daar niet meer druk over maken.
‘Ik ben er helemaal klaar mee!’
Met een harde klap slaat Arthur de Couple Cards op tafel. Zijn vrouw en ik kijken hem aan...
Detox van Social Media
Ja, 1 juli 2018. Het is echt waar. De overheid van Uganda gaat, is belasting aan het heffen op het gebruik van Social Media. Vanmorgen lag heel het internet eruit.
In the pub
Na een hachelijke brug overgestoken te zijn, kijk ik even terug. De planken zaten los, flinke spleten ertussen. Leuning zat los. Het wiebelde aan alle kanten. Maar gelukkig, ik ben er.
Soms mag ik nog veel leren...
In Jinja staat daar een jongen met een kar vol meloenen. ‘Madam, ze zijn zo lekker. En niet zo duur...’ Bruine ogen kijken me aan.
Water gieten op droge grond...
Het is al twee weken geleden dat ik uit Serere vertrok. Ik had tijd nodig om te processen wat ik heb meegemaakt. Ik kan zoveel vertellen. Wat is nu belangrijk om jullie te laten weten?
Rouwen
Daar zit ik dan... Met de huilende, 14-jarige P. onder de jackfruitboom. Ik huil mee...
Pork eten...
‘Wilma, ga mee pork eten, vanmiddag?’ Wat een heerlijke uitnodiging en opnieuw een kans om mensen te ontmoeten en een gezellige tijd samen te hebben.
Downsizen!
Downsizen, zo werd op facebook mijn stap en leven in Oeganda genoemd. Ik ben op dit moment een beetje in de war. Is het dan echt zo’n stap die ik heb gezet?
Ooit een bruin gezicht zien oplichten?
‘Wilma! Toen Uncle Y. vertelde dat je terug was, was ik zo blij.’ J. is sinds begin dit jaar in een boardingschool. Hele weken is hij daar. Alleen in de vakanties komt hij terug naar The Village of Hope.
Wees voorbereid!
Wees voorbereid! ‘Waarop?’ zul je me nu vragen. ‘Op alles,’ zou ik willen zeggen. Dat heeft mijn eerste week al duidelijk gemaakt. Wees voorbereid op, of ‘laat je verrassen door’ het mooie Uganda’.
Loslaten
Weg is weg! Ik hoor het mezelf regelmatig zeggen en een zucht van verlichting volgt.