Vakantie in Nederland?!
Daar zit ik dan, vijf en een halve week, in Nederland. Nu in een tiny house in Friesland. Tijd om uit te rusten, te reflecteren.
‘Lekker vakantie?’ hoorde ik de afgelopen weken vaak.
Vakantie?! Zo voelt het niet en zo ziet mijn agenda er ook niet echt uit. Ik realiseer me dat Nederland snel verandert. Drie jaar ben ik hier niet geweest. Ineens wordt ‘contactloos betalen’ gewenst. Sta ik daar onhandig met mijn bankpas.. Ja maar… HOE? Wat gebeurt er allemaal? Hoe werkt het? Wanneer werkt het niet?
‘Help me even, ik doe dit voor het eerst…’
Sta ik daar: Nederlandse van afkomst, spreekt goed Nederlands, ziet er ontwikkelt uit (denk ik…) en de meest normale dingen maken mij verward en onzeker. Een hele vreemde gewaarwording.
‘Wat bedoel je, Wilma?’ Ik hoor het je denken.
Nou gewoon. Voor een wasmachine staan en denken: ‘Hoe ga ik dit doen? Hoe werkt het?’
Bij de benzinepomp staan met een auto en dan het benzineklepje niet open krijgen. Ik moet zelfs naar binnen om het te vragen of iemand mij kan helpen. Gelukkig komt de benzine in mijn auto.
En dan de supermarkt. Ik heb thuis bedacht dat ik mijn favoriete dessert mag kopen. In de winkel zie ik dat mijn favoriete dessert er niet is. Zoals ik vroeger deed: ‘dan kies je iets anders’. Ik screen met mijn ogen de mogelijkheden. De overvloedige mogelijkheden in vormen, kleuren, woorden, smaken en prijzen (ik schrik me rot). Ik klap helemaal dicht. Ga naar de kassa om de boodschappen te betalen en zonder dessert kom ik thuis.
Met de bus? Online een kaartje kopen. Die app werkt niet heel intuïtief. Ik vraag me af: ‘Heb ik het nu goed gedaan? Kan ik morgen reizen?’ Als ik dan bij de bushalte sta, zie ik dat mijn kaartje verlopen is… GRRR. Staat mijn telefoon nog op de Ugandese tijd en het buskaartje heeft een beperkte reistijd.
Voor het eerst met de trein. Hoe ging dat ook maar weer?
En dan al het mooie in Nederland: straten die er mooi en schoon uit zien, klokgelui, een carillon, de verschillen in huizen, de verschillende landschappen. Ik zuig het allemaal op en geniet er diep van.
Tegelijkertijd sta ik op alert, stel mezelf de hele tijd vragen: ben ik op tijd? Op de juiste plek met de juiste benodigdheden? Doe ik het goed? Niets vergeten? Lopen de processen goed door die ik in werking heb gezet (tandarts, dokter, zakelijke taken, bestellingen).
Doodvermoeiend.
Ja, ik geniet enorm van alle ontmoetingen in deze periode. Ik probeer zoveel mogelijk mensen te zien en te spreken in de beperkte tijd die ik heb en in de beperkte mogelijkheden die er door corona zijn.
De transitie naar je eigen land is soms heftiger dan dat je naar een ander land gaat (omgekeerde cultureshock).
En nu? Nog een weekje genieten van deze echte vakantie in mijn tiny house in Friesland. Voordat ik mijn tijd in Nederland weer mag afronden en me mag voorbereiden op een nieuwe periode in Uganda.