En dan ben je drie kilo lichter...
Terug in Uganda. Fijn om hier weer te zijn. Maar ook weer wennen. In mijn nieuwe huis dat nog niet als thuis voelde. Naast de twee koffers stonden er ook nog dozen te wachten om uitgepakt te worden. Het kriebelt na al die tijd om ook weer aan het werk te gaan. Serere trekt.
En dan kom ik erachter dat de nieuwe bankpas niet werkt in Uganda. Tenminste niet bij de geldautomaten die ik uitprobeerde.
Wat is hier misgegaan? De pas staat op werelddekking en is gebruikt in Nederland... ik zou zeggen: check! Aan alle voorwaarden voldaan.
Na een chatgesprek wordt duidelijk dat er een nieuwe techniek in de pas zit die niet overal buiten Europa werkt.
Tja... ik moet binnenkort wel mijn huur betalen en ik wil graag boodschappen doen. Gelukkig zijn er nog andere wegen om aan contant geld te komen. Maar handig is anders.
Ik krijg een link toegestuurd waarop ik kan vinden welke geldautomaten klaar zijn voor mijn nieuwe pas. Het wordt me duidelijk dat niet alle automaten van dezelfde bank in heel Uganda klaar is voor mijn pas. Dat wordt interessant als ik ga reizen door Uganda.
Drie automaten in Jinja zijn geschikt. De eerste herken ik: is een dure bank om geld te pinnen. Laat ik de tweede van het lijstje opzoeken. Een boda brengt me naar de bank. Hoe dichterbij we komen, hoe meer onrust ik voel... Nee! Deze bank bestaat al meer dan vier jaar niet meer... Een verwilderde tuin. Hier gaat de nieuwe techniek niet werken.
Uiteindelijk bestel ik een bankpas met de oude techniek. Mijn oude pas is geblokkeerd tijdens de dagen dat ik ziek op bed lig en niet nog even gauw geld kon ophalen bij de automaat die wel werkt... De nieuwe pas is onderweg naar Uganda.
Als je alles van te voren weet, voordat je naar een nieuw land vertrekt.
Ja, en dan word ik ziek. De diagnose is typhoid. Ik krijg medicijnen mee. Maar beter word ik niet. Ik lig 5 dagen plat: koortsen, diaree, overgeven. In 5 dagen verlies ik 3 kilo. Weer naar de dokter, meteen aan de drip: vocht toedienen en medicijnen tegen de misselijkheidheid/overgeven. Ondertussen wordt mijn bloed weer onderzocht: malaria. Direct de eerste shot via een canule in mijn hand erin. Om de twaalf uur moet ik terugkomen voor het volgende shot. Ik krijg drie keer zo’n shot. Ik weet dat ik me dan beter ga voelen. Het vervolg van de behandeling is drie dagen tabletten. Daarna pak ik de tabletten tegen typhoid weer op. Langzamerhand voel ik me beter worden. Het scheelt al zoveel dat het eten erin blijft.
Malariabehandeling is een heftige voor je lichaam. Dus nu in het herstel van de behandeling. Vooral veel drinken dat de rotzooi mijn lichaam uitgaat, mijn smaak terugkomt en doen wat helpt om energie terug te krijgen.
Als ik alles van te voren zou weten wat ik zou meemaken in een ander land... Mogelijk dat ik de stap nooit zou zetten. Die dagen in bed schoot het door mijn hoofd: ‘Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier? Is het dit allemaal waard?’
Totdat ik een telefoontje krijg: ‘Wilma, we hoorden dat je ziek bent, kunnen we je opzoeken? We willen je iets geven.’
Het is een couple dat twee dagen geleden getrouwd is. Komen ze aan met een prachtige mat...’Wilma, we zijn je zo dankbaar voor de pre marriage course en de gesprekken. Het heeft ons zo geholpen, het ging niet zo lekker. Maar we begrijpen elkaar meer. Je bent een steunpilaar tijdens onze reis.’
Hup, uit bed, aan de gang!