Daar waar geen weg is...
Daar maken we een weg met ons busje. Een weg waardoor we onze gastlocatie voor deze week in Serere kunnen bereiken.
‘Deep in the village’... en deze keer slapen we bij Joreme en zijn gezin. Het huis, ja, hij woont in een stenen huis, bereiken we via een bodaboda-pad. (brommer-pad). Niet zo breed dus. Vol kuilen en behoorlijke hobbels.
Nog steeds sta ik bij tijd en wijle doodsangsten uit. Ik ben zo bang dat het busje omvalt. De Ugandezen lachen mij uit. ‘Wilma, dat kan toch niet...’
En toch...regelmatig houd ik me stevig vast en hel over naar de andere kant. Net of dat helpt.
Mijn hartslag versnelt en al mijn spieren spannen samen...
Oef, dit stukje hebben we veilig kunnen nemen. Op naar de volgende.
Reizen is niet relaxed in Uganda. En toch... ik geniet er op een bepaalde manier weer van.
Deze week zijn we te gast bij een begrafenis. ‘They live faaaar away...’ Oke, laten we het busje nemen. Een bus voor 8 personen. Voor deze afstand passen er ook 17 mensen in. Bloedheet is het.
Als we van de bruine zandweg afdraaien, worden mijn ogen groot: ‘Dit ga je niet menen!’ Een zogenaamd ‘olifantenpad’. In het gras zie je een spoor van, met voeten, platgetrapt gras. Dit spoor, dit gaan we dus doen met de auto..
‘Is het ver?’ vraag ik. De volgende vraag durf ik bijna niet te stellen. Abel kijkt me aan.. Hij weet wat ik denk:’Kunnen we niet gaan lopen?’ Hij lacht.
‘Wilma, dit kan...’
En daar gaan we, door struiken, over struiken, door kuilen. Het heeft de nacht ervoor flink geregend. Het modderig, de kuilen vol water. Uitwijken kan niet: bomen en struiken die boven de motorkap uitkomen. De takken zijn te dik om erover heen te gaan... Dan maar dwars door het water. Geen idee hoe diep deze plas is....
Voorzichtig gas, en daar gaat onze ‘overloaded’ bus. Pfft.. we redden het.
Ongelooflijk na een tijdje rijden eh...hobbelen komt er een groepje grashuisjes in zicht. We zijn er. Ongelooflijk veel mensen zijn er. Ik ben de enige blanke.
Als we vertrekken, geef ik aan dat ik wel wil wandelen naar de ‘grote’ weg. Anderen sluiten zich aan.
Pfft... dit ritje met 17 mensen in een 8 persoonsbusje kan ik vermijden.
Twee weken geleden was ik in Serere. De tijd daar moet ik eerst processen. Nu komen de verhalen los. Dit is de eerste.