Schilderstape of ductape?
Wat zal ik erop plakken? Het beste is een zwaluwstaartje van een pleister. Maar mijn pleisters liggen in de slaapkamer waar ik logeer...
'Dokter?' zeg ik.
De gastvrouw kijkt me aan en schudt haar hoofd. Nee, hier op het eiland in Lake Victoria is geen dokter.
En het blijkt dat we dit soort dingen heel creatief zelf kunnen aanpakken. Ik heb een fles gefilterd water in mijn rugzak. Deze gebruiken we om het bloed van het hoofd van het kind te spoelen. Een vriend die met mij mee is op deze trip, heeft een scheermesje te pakken. Voorzichtig scheert hij het haar weg van en rondom de wond.
'Pleister, pleister,' is het enige dat door mijn hoofd schiet. Hoe kunnen we de scheidende delen van deze wond bij elkaar plakken?!
Ik heb schilderstape en ductape in mijn rugzak, om de grote vellen papier op te kunnen hangen voor onze lessen, die straks gaan beginnen.
Ductape is wel sterk en zal de huid bij elkaar houden. Maar krijg je dit ooit van het hoofd van het kind af... Eraf zonder andere schade?! Ik twijfel.
Dan maar schilderstape. Ik scheur een stukje af, vouw het dubbel. Plaats het over het gapende gat in het hoofd. Met andere stukken tape zetten we het vast.
Tja, dit was een akelig ongelukje. Stenen gooien op het dak van de school. De steen rolde eraf bleef hangen, veranderde van richting door de bladeren van de bananenboom en landde op het hoofd.
Het kind loopt weg naar huis... Ik zucht diep. Geen dokter hier voor alle mensen die hier wonen. Anderhalf uur met de boot naar Jinja... als je geld hebt om benzine te kunnen betalen om de boot te laten varen en dan een boda in Jinja en de dokterskosten. Onbegonnen werk.
Hier wonen en werken is het opgeven van rechten. Creatief zijn, niet te snel in paniek en het leven nemen zoals het komt, zowel het leven als de dood...
Hoe het met dit kind is? Twee dagen later ontmoet ik hem. Ik zie dat de wond dicht is en heelt. Wat een zegen!