Zo gaat dat nu eenmaal...
Zo gaat dat nu eenmaal...
Ik stap toch achterop een boda om een huisbezoek te brengen in het naburige dorp. Vorige week een meeting met het hele gezin en familievriend gehad omdat er wat problemen zijn met de 12-jarige zoon. By the way: ik ben zo blij met de training van https://familytrauma.com. Het helpt mij enorm en ik heb mooie ervaringen hiermee al opgedaan. Het mooiste is dat de kinderen en ouders zijn geholpen, een verandering teweeg hebben kunnen brengen, die ze wensten.
Vandaag heb ik om vier uur de vervolgafspraak staan. Deze keer kan ik hun huis vinden. De boda dropt me aan de ‘hoofdweg van het dorp’. Tussen de huisjes door loop ik...zie ik...
Oh nee, wat een mensen daar! Wat is er aan de hand? Het kunnen twee dingen zijn in deze tijd: een begrafenis of een meeting met politieke leiders.
Ik blijf op een afstand staan en observeer. Veel mensen bij elkaar (en dat in tijd van corona!).
Een tafel met borden... Oke, dan is het een begrafenis. Na de begrafenis wordt hier gegeten. Wie, uit al deze kleine huisjes, is overleden?
Het zal toch niet de grootmoeder zijn? Vorige week heb ik haar voor het eerst ontmoet. Ze ligt hele dagen op bed. Haar houding is of ze op een stoel zit. Praten gaat moeilijk. Ze geeft aan dat ze het koud heeft en een laken over zich heen wil hebben.
Toen ik het huisje verliet, dacht ik: ‘Hoelang moet het leven nog duren?’ De achterkleinzoon van 12 help met de verzorging van zijn overgrootmoeder.
Een bekende ziet mij en hij bevestigt mijn vermoeden. De oude bedlegerige vrouw is overleden.
Veel mensen zitten op plastic kuipstoeltjes onder witte partytenten. Een geluidssystem wordt gebruikt...niet alleen om woorden van troost te spreken en over de overledene, maar politieke leiders spreken.
Dit is het moment voor ze om te vragen om op hun te stemmen. Nu zijn veel mensen bij elkaar.
Ja, zo gaat dat hier...
Het blijft voor mij een vervreemdende ervaring. Ik moet er ook niet te veel op letten, want ik voel dat het me enorm irriteert: waar is het respect voor de rouwende familie.
Ga na de begrafenis, tijdens het eten, een eindje verderop je standpunten bekend maken, maar niet naast een kist.
De mensen hier halen de schouders erover op. Je kunt er niets aan doen, zo gaat het nu eenmaal.
In deze community ben ik nog niet zo bekend. Ik merk het aan de reactie van de mensen als ze mij, als blanke, zien. Ik kan de vader van de familie groeten, zie de zoon en pak de boda terug naar huis. Ik heb geen zin om door mijn aanwezigheid aandacht te trekken. De familie zal ik later ontmoeten.
En zo ben ik binnen een half uur weer thuis. Tja, zo gaat het hier...