De komende 32 dagen...
Al drie keer heb ik deze week mijn eerste verhaaltje voor mijn nieuwsbrief herschreven.
Ja, sinds vanacht is corona ook in Uganda aangekomen. En de ontwikkelingen gaan dan snel.
Uit voorzorg werden al maatregelen genomen. Sinds vrijdag zijn de scholen dicht. Groepsbijeenkomsten van meer dan 15 man zijn verboden.
Was je handen.
Zaterdag zie ik ineens mondkapjes in het Jinja-aanse straatbeeld verschijnen. Overal handen wassen.
Ik doe mijn laatste boodschappen: voldoende geld om mijn mobiele lijn, voldoende internet, droog eten, stuk zeep, shampoo was bijna op... En ik start met ‘social distance’.
Vreemd is wel... ik weet wat er in Nederland aan de hand is. Het is hier zo vol, zo druk met mensen. Hoe moet je hier ooit afstand van elkaar houden. Sta je in een rij te wachten, dan staat de persoon achter me, al tegen me aan te duwen. Normaal vind ik dat al ongemakkelijk. Maar nu helemaal.
Zondag hebben we kerk gehad op de compound. Met z’n dertienen waren we. We volgden de live stream. Het was fijn om het op deze manier te doen. Het was een mooie, bemoedigende maar ook confronterende dienst. De komende weken gaan we het op deze manier doen.
Waarom ben je nog in Uganda?
Goede vraag. Ik heb er, eerlijk gezegd, niet over nagedacht om naar Nederland te gaan. God heeft het crazy idee gehad om mij hier te plaatsen. Zolang ik leven heb, ga ik hier mijn werk doen, tenzij ik anders hoor. Gaat het niet goed? Dan heb ik een fantastische toekomst.
Reizen levert meer risico op. En dan ben ik in Nederland met het risico dat ik voorlopig Uganda niet in kan, of verplicht op eigen kosten (meer dan $100,- per dag) in quarantaine te gaan.
Ja, ik weet dat de gezondheidzorg hier niet het niveau van Nederland heeft. En ondertussen gaan er bijna geen vluchten meer.
Ik zit hier op de compound. Alleen als het nodig is zal ik er vanaf gaan. Ineens met een lege agenda. Vreemd, heel vreemd. Ik ben blij met de ‘grote, groene tuin’ voor mijn huisje. Genoeg ruimte om te bewegen. Als is het er wel erg stil zonder schoolkinderen en mijn twee buurjongens.
Voorlopig ga ik me niet vervelen: eindelijk tijd om mijn huis schoon te maken. Boeken te lezen, de lessen te maken, video presentaties te maken (die voorlopig niet doorgaan), spreekbeurten, puzzelen. En gelukkig heb ik nog internet voor een skype call.
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik elke dag een foto ga maken met het thema:
Wilma in quarantaine in Uganda: 32 foto’s van een simpel, rustig leven, dat vandaag startte zonder elektriciteit én zonder water. Met de laatste procenten batterij plaats ik deze blog.