(English below)
‘Ik heb de afgelopen 2 nachten niet kunnen slapen'
Ik kijk hem vragend aan. ‘Nee, Wilma, echt niet. Alles wat je de afgelopen twee dagen hebt gedeeld en die kaarten, die houden mij bezig. Het blijf door mijn hoofd heen gaan. Ik voel schaamte.’
Een man die dit zo openlijk uitspreekt, heel bijzonder. Dat gebeurt niet vaak. Aan het eind van de eerste trainingsdag van de Friendship Cards vertelde hij al dat hij zich schaamde. Aan het eind van de tweede en laatste dag check ik in met hem: ‘Hoe gaat het met je? Hoe ga je om met je schaamte?’
Een diepe zucht:’Wilma, ik schaam me zo. Ik ben de hele tijd aan het reflecteren en zie wat ik allemaal heb gedaan en dat is niet goed: Boos zijn, conflicten niet oplossen, de anderen beschuldigen. De kaarten hebben mij dat laten zien en mij mogelijkheden gegeven om het anders te doen.’
Hij heeft aardig wat werk op zijn bordje liggen. Vanaf nu wil hij de kaarten gaan gebruiken. Voor hemzelf maar ook met de kinderen en families en scholen waar hij mee werkt. Hij heeft besloten dat hij tegen een aantal mensen ‘sorry’ wil gaan zeggen en vanaf nu leren om op een andere manier te reageren op misverstanden en ruzies.
Dit is één van de verhalen die ik hoorde na de tweedaagse training van de Friendship Cards. Ze raken me.
Het is mooi werk om volwassenen te trainen. Zij gaan de kaarten nu meenemen naar het noorden van Uganda. Een regio waar ik (nog) niet ben geweest. Het is ook pijnlijk werk als ik hoor wat er allemaal gebeurd is, wat er mis gegaan is en rechtgezet mag gaan worden.
Eén ding weet ik: de kaarten gaan ook hierbij helpen.
‘I haven’t been able to sleep the past two nights…’
I look at him questioningly. ‘No, Wilma, really not. Everything you’ve shared the past two days and those cards, they’re on my mind. It keeps going through my head. I feel ashamed.’
A man who says this so openly, very special. That doesn’t happen often. At the end of the first training day of the Friendship Cards, he already told me that he was ashamed. At the end of the second and last day I check in with him: ‘How are you? How do you deal with your shame?’
A deep sigh: ‘Wilma, I’m so ashamed. I’m reflecting all the time and I see everything I’ve done that’s not good: Being angry, not resolving conflicts, blaming others. The cards have shown me that and given me opportunities to do it differently.’
He has quite a bit of work on his plate. From now on he wants to use the cards. For himself, but also with the children and families and schools he works with. He has decided that he wants to say ‘sorry’ to a number of people and learn to respond differently to misunderstandings and arguments from now on.
This is one of the stories I heard after the two-day training of the Friendship Cards. They touch me.
It is beautiful work to train adults. They are now going to take the cards to the north of Uganda. A region where I have not (yet) been. It is also painful work when I hear what has happened, what went wrong and what needs to be put right.
I know one thing: the cards will also help with this.